“Stoker jij wel?” Kedoing.. knoop ik mijn maag en ik voel mijn ademhaling wat stokken, kaken beetje op slotterig. “Eh, jawel maar dat zou ik best vaker kunnen doen”, piep ik en ik maak me een beetje kleiner dan ik ben.
Ze vraagt het op zich wel vriendelijk, maar gatver wat een belerende opmerking! Zegt ze ook nog: “JA die vraag had je natuurlijk kunnen verwachten!” Bam, de knoop in mijn maag wordt ietsje groter en ik voel me boos worden. Wat denkt ze wel niet! Mij een beetje in de eerste 3 minuten kleineren en daarna verwachten dat ik kan ontspannen en me overgeef aan de behandeling? Tsss….
Beetje mokkend ga ik liggen, de mondhygiëniste begint mijn tandsteen weg te halen. Haar handen en bewegingen zijn rustig en voortvarend. Ik ontspan een beetje en begin te gapen. “Ha heerlijk!” denk ik bij mezelf, mijn lijf lost de spanning voor me op! Ik voel de knoop in mijn maag en mijn boosheid wegzakken. Daardoor kom ik in het hier en nu.
Ik besef me dat ik reageerde vanuit het kleine meisje dat heel veel kritiek kreeg van haar moeder en vervolgens alleen gelaten werd om het op te lossen, zonder dat er uitgelegd werd wat er dan anders moest, of hoe ik het kon oplossen. Ik was daar destijds nog veel te klein voor! Zo naar alleen te zijn met gevoelens van afwijzing, verdriet en eenzaamheid. Ik ken dit meisje in mezelf heel goed en ik begroet haar met vriendelijkheid.
Ondertussen gaat de mondhygiëniste verder en voel mezelf verder ontspannen. Het wordt zachter in mij en ik ervaar meer stroming en warmte.
De mondhygiëniste is moederlijk, vriendelijk, heeft kritiek (oke, oke, die is terecht 😊) maar nog veel belangrijker: ze loste het probleem op en ik werd niet weggestuurd! Wat een fijne ervaring!
Tijdens het schrijven van dit blogje neem ik ook even de tijd om de gebeurtenis te verwerken, er komen nog een paar tranen uit vroegere tijden, die zijn zo welkom! Daarna voelt mijn lijf alsof er honing door mijn aderen stroomt. Fijn gevoel.
Moraal van dit verhaal: Gevoelens willen ontmoet worden met vriendelijkheid. Dat jij naar jezelf kijkt met vriendelijke ogen. Zoals je naar een klein kind kan kijken wanneer het geschrokken, of verdrietig of blij is. Merk je dat dit voor jou (nog) te moeilijk is, of voel je angst en eenzaamheid toenemen, misschien kunnen we dit dan eens samen doen? Samen nieuwsgierig zijn naar jouw gevoelens. Zodat je zenuwstelsel de ervaring heeft dat je niet alleen gelaten wordt en dat na gevoelens van verdriet of angst, er ook weer ontspanning en verbinding is. Goed plan?
Heel veel liefs,
Danielle