Ze kijkt me aan en ik zie dat het raakt.
Tegenover mij zit een prachtige intelligente vrouw.
Ze zegt: in de GGZ moest ik accepteren dat ik ziek was in mijn hoofd, ik heb me daar altijd tegen verzet.
Ze kijkt omlaag en zegt: niet nader gespecificeerd…
Ik heb dit nu al een paar keer gehoord. Dat er gezegd wordt dat zij ziek zijn (en daarmee de behandelaar dus altijd gezond)
Ik vind dat zo verdrietig en bovendien: niet waar!
Ik zeg: ik ben net zo ziek en gezond als jij.
We worden allemaal in onschuld geboren en daarna komt het leven eroverheen. We hebben allemaal last van oud zeer. Ik bezoek ook een therapeut voor mijn eigen stukken.
Ze kijkt me aan: doe jij dat ook? Dat vind ik gaaf!
Ik zeg: ja natuurlijk doe ik dat, wat heb je nou aan een therapeut die haar eigen stukken niet kent, die van zichzelf niet weet op welke manier zij ook logisch is? Als ik dat niet weet, hoe kan ik er dan werkelijk voor jou zijn?
Ze lacht en zucht een paar keer diep.
Doe het nog maar eens, zeg ik en voel of er dan iets veranderd in je lijf?
Dat doet ze en zo gaan we verder in de sessie.