Afgelopen week zat ik bij 1 van mijn traumadocenten voor een leersessie.
Na mijn diplomering ben ik sessies blijven volgen op mijn eigen stukken. Dat doe ik voor mezelf, mijn clienten en voor alle mensen om me heen waar ik van hou en die van mij houden.
Het leven is echt zoveel fijner als je vanuit ontspanning kunt leven, leren en werken!
Bovendien kan ik, in mijn optiek, alleen vanuit mijn eigen rust en ontspanning een veilige verbinding met de ander aangaan.
Zeker wanneer ik tijdens sessies aanwezig ben bij het oud zeer en trauma van de ander.
Echt aanwezig zijn vraagt van mij dat ik ontspannen in het hier en nu kan zijn. En het is best een klus om alle stukjes van mezelf te accepteren en te helen.
Mijn eigen achterland bezoeken vind ik dan ook helemaal niet zo leuk…
Ik kom er allerlei gevoelens tegen. De eerste is schaamte en zelfverwijt omdat ik vind dat “ik-als-therapeut-het-zo-langzamerhand-toch-zelf-zou-moeten-kunnen”?
De waarheid is dat je jezelf niet uit een trauma kunt denken, als dat zou kunnen, dan was er niemand getraumatiseerd. We zijn allemaal zo goed in denken!
En je komt er ook niet uit, door in je eentje te voelen wat er te voelen is. Trauma ontstaat nou juist omdat je alleen was en er niemand bij je was om je weer veilig te laten voelen.
Bovendien levert deze strategie je slechts op dat je zenuwstelsel een snelweg aanlegt naar je trauma gevoelens. Je komt er dus steeds sneller en langer in terecht…
Wist je dat mensen gemiddeld 11,7 jaar wachten voordat ze bijvoorbeeld hulp zoeken bij angstklachten? Lang he? En al die tijd legt je zenustelsel een snelweg aan. Zonde van je tijd toch?
Ik weet het allemaal en ik weet ook weer even wat mijn cliënten ervaren als ze bij me komen voor een sessie. Om het samen te doen en de enorme opluchting als je voelt: Het is voorbij en het komt ook nooit meer terug!
Liefs Danielle